İnsan yaşarken biriktiriyor…
Para biriktiriyor, eşya biriktiriyor, makam biriktiriyor, ün biriktiriyor.
Biriktirdikçe kendini daha güçlü, daha güvende hissettiğini zannediyor.
Oysa hayatın acı ama en gerçek yüzü, bir gün karşımıza hiç beklemediğimiz anda çıkıp hatırlatıyor: “Servetini mezara götüremezsin.”
Bu cümle kulağa klişe gibi gelir ama içinde koca bir hayat dersi taşır. Nice zenginler gördük; ardında devasa şirketler, onlarca mülk, dolu kasalar bırakan… Ama toprağın altında herkes aynı toprakta, aynı kefende, aynı sessizlikte yatıyor. Mezar taşlarında banka hesapları yazmıyor, biriktirilen eşyaların listesi yok, kimse mevkiisini yanına alamıyor. Geriden sadece bir isim, bir tarih ve bir hatıra kalıyor.
Asıl servet nedir biliyor musunuz?
Bir garibin gönlüne dokunabilmek…
Bir çocuğun yüzünü güldürebilmek…
Bir ihtiyaç sahibinin duasına ortak olabilmek…
Düşene el uzatmak, kırılanı onarmak, paylaşmanın tadına varmak…
Paranın, malın, mülkün bir sınırı vardır ama iyiliğin sınırı yoktur. Bir ekmeği bölüşürsün, iki kişiyi doyurursun. Bir tebessüm edersin, karşındakinin tüm gününü güzelleştirirsin. Bir iyilik yaparsın, büyüyüp sana geri döner. İşte mezara götüremediğin ama arkandan ışık gibi yayılan gerçek miras budur.
Bugün bazı insanlar mal peşinde koşarken gönül kırıyor, hırs uğruna dostlarını kaybediyor. Oysa ölüm geldiğinde arkasında kalan tek şey, insanların senin için söyledikleri olacaktır. “İyi insandı” denir mi? Yoksa “Çok parası vardı ama kimseye faydası yoktu” diye mi anılırsın? İşte asıl mesele bu.
Servet, insanın cebini doldurur;
İyilik ise insanın adını yaşatır.
Toprak parayı çürütür, eşyayı yok eder ama bir insanın hatırasına gömülen iyilikler hiç kaybolmaz. Paylaştığın güzellikler senden sonra bile yaşamaya devam eder.
Bu yüzden bugün birikim derdine düşmeden önce bir düşün:
Arkana nasıl bir iz bırakmak istiyorsun?
Dolu kasalar mı, yoksa dolu gönüller mi?
Unutma, servetini mezara götüremezsin;
Ama iyiliğini, merhametini, insanlığını…
İşte onları dünyaya miras bırakırsın.